Sevmek...Ne de değişik bir şeydir sevmek.Ne de ilginçtir.Ne de değerlidir.Sırlarla doludur sevmek.Belki onu değerli kılan sırlı olması, bilinmez olmasındandır. Anlayamadığımızdandır. İnsanoğlunun en sevdiği duygu ve en nefret ettiği yaşanmışlıktır. Ne de güzeldir sevmek, karşılığını aldıysan; ne de iğrençtir sevmek, yüzüstü bırakıldıysan...Belki de böyle karşıt durumlu olmasıdır, sevgiyi özel kılan.
Herkes ulaşamaz sevgiye.Belki de onu özel kılandır, sevdirendir, böyle elde edemeyişimiz.Ya da nefret etmemizin sebebidir, elde edenlerin ne kadar özel olduğunu anlamaması.Değerini bilmemeleri, oyuncak gibi oynamaları, yüzüstü bıraktıklarındandır sevgiden nefret etmemiz.
Sevgi ağır bir yüktür.Herkes kaldıramaz bu yükü.Asalet gerekir, karakter gerekir, kalp gerekir.Belki de karaktersiz orospuların elinde kaldığındandır, bu güzel duygudan nefret edişimiz.Belki kalbi ölmüş ceset yığınlarından ötürüdür hüznümüz.Bizim suçumuzdu, kalbimizi kalbi ölmüşlere hediye etmek.Buydu hatamız.Onların suçu değildi karaktersiz olmak, ölü bir kalbe sahip olmak.Onların yalandan yaratıldıklarını, oynamayı sevdiklerini göremediğimiz için suç bizdeydi.
Aslında onlarda da değildi, bizde de değildi suç.Aşkın gözü de yoktu, aklı da...Bizim suçumuz değildi, kalbimizi oyunbazlara kaptırmak; onların suçu değildi kalpsiz olmak.Bizim suçumuz değildi, göremeden her şeyimizi feda etmek; onların suçu değildi kalplerinin kör olmaları.Hakkımızdı mutluluktan uçmak; onların suçu değildi bizi mateme sokmak.Önceden beri kısır döngü içerisindeydi sevmek.Biz mutluluk için severiz, onlar zevk için kandırırlar.Onlar, kandırmak için sever; biz ise gerçek sanıp karşılık aldığımızı sanırız.
İşte sevgi böyledir.Zıttır.Giden ve kalan arasındadır.İşte sevgi bu yüzden özeldir, bu yüzden güzeldir ve iğrençtir.
Ama her şeye rağmen, belki de hâla sevmemizin nedeniydi, bize kör olduklarını öğrenip tesellide bulunmamız.Ya da nefretimizin nedeniydi, kalbi ölmüşlerin aşk çiçeklerimizi öldürürken onlara göz yummamız...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder